پيشينه صفحه آرايي در ايران، به گذشته هاي بسيار دور، يعني زماني كه سومري ها بر روي لوحه هاي گلي، مفاهيم مرتبط با يكديگر و ادامه داري را مي نوشتند، باز مي گردد. شكل عيني نخستين كتاب ها، به صورت اتاقي بوده است كه ورق هاي خشتي كتاب، كه هر كدام چند سانتي متر ضخامت داشته اند، در طبقه هاي نصب شده به ديوارهاي اين اتاق قرار مي گرفتند. سپس، پوست برخي از حيوانات براي توليد كتاب به كار مي رود و پس از آن، كتابهاي كاغذي رايج مي شود. در نخستين سده هاي هجري، كتاب آرايي مورد توجه قرار مي گرفت و كتابخانه ها، شبكه هاي اداري و درباري و آموزشي، همگي در مسير نسخه آرايي و فن كتاب سازي، هيأتي نظام مند پيدا كردند. اوج هنر كتاب آرايي در ايران، به دوره تيموري مربوط است اما با شكست جانشينان تيمور و تسلط شاه اسماعيل صفوي بر هرات، از ارزش هاي بصري اين هنر كاسته نمي شود و همچنان، بهترين دوره هاي تكاملي خود را مي گذراند و فقط در اواخر دوره صفوي ست كه هنر كتاب آرايي و نگارگري ايراني، با تأثيرپذيري از غرب، به تدريج سير نزولي آغاز مي كند.
در آرایش صفحات کتابها ، روزنامه ها مجلات و دیگر نشریات چون صفحات پی در پی است باید به مجموعه صفحات فکر کرد تا هماهنگ باشد. آرایش کتابهای علمی -داستانی -شعر -لغت یا کتابهای مربوط به کودکان حتما متفاوت طراحی می شود.
هنر صفحه آرایی باعث می شود تا بیننده ساعات بیشتری صرف مطالعه کرده و در نهایت جذابیت محتوا را بیشتر می کند. تجربه و تخصص در صفحه آرایی و اطلاع دقیق از انواع سیستم های چاپ باعث ارائه نتیجه نهایی با کیفیت بالا می گردد. استفاده از ترکیب رنگ مناسب و چیدمان مطالب نسبت به موضوع و یا حتی گروه سنی مطالعه کننده کتاب، توجه بیننده را بخود جلب کرده و درجه کیفی کار را بالا می برد. تا جایی که میتواند از سمت مخاطبین زیادی مورد درخواست قرار گیرد.